Kroplą wysiłku uniosę żywota mego historię,
Na szczyty wyobraźni granicy pozbawionej,
Gubiąc wędrówką rozdarcie, znajdując melancholię.
Potem cisnę nią, otchłań nocy ją połknie,
Rozczepiając na części, by dzieło swe spłodzić.
Dzieciństwo przy matce pod nogą napomknie,
By dorastania początek ulotnością zwodzić.
Radek Ruciński, Warszawa, Grudzień 2006.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz